Bu akşam Servetiye Caddesi’nde yaşanan elim bir trafik kazasında iki vatandaşımız hayatını kaybetti. İsimlerini bilmesek de kalbimiz onların yakınlarıyla birlikte sızlıyor. Allah rahmet eylesin, geride kalanlara sabır versin.
Her acı olaydan sonra olduğu gibi yine konuşuyoruz, üzülüyoruz, kızıyoruz. Lakin esas mesele şu: Bu yaşananlar sadece istatistik değil, birilerinin annesi, eşi, ablası, kardeşi. Yani bu kazanın sadece direksiyon başındaki genç değil, onun annesi babası, kaybettiklerimizin ailesi... Hepsi bir şekilde kaybeden.
Peki kazanan kim? Sanayi? Tamirci? Birkaç sigorta şirketi mi? Ne yazık ki...
Şunu son zamanlarda sıkça görüyoruz: 20’li yaşlarında, ehliyeti daha yeni almış gençler, lüks arabaların direksiyonunda. Kanları kaynıyor, yaşları genç. Ancak gözden kaçırdığımız bir şey var: Bu gençler bu arabaları çalışarak değil, hazırdan yani baba parasıyla alıyorlar. Kazanılmadan gelen her şey gibi bu arabalar da kıymetsizleşiyor. Çünkü kolay elde edilen şey, kolay harcanıyor.
Şimdi düşünelim: Bir genç hız cezası yediğinde babası, "Bu araba sana bir daha yok," diyebilseydi? "Kurallara harfiyen uymazsan bir daha anahtarı göremezsin," deseydi? Belki sadece baba korkusuyla değil, araba sevgisiyle de kurallara uyar, daha dikkatli davranmaz mıydı?
Anne babalar olarak hepimiz çocuklarımız mutlu olsun istiyoruz. Ama mutluluk sadece araba anahtarını uzatmakla olmuyor. O arabanın sorumluluğunu da vermemiz, bu sorumluluğu taşıyıp taşımadığını da takip etmemiz gerekiyor.
Kaza olduktan sonra “Ah, vah, keşke” demek kimseye fayda sağlamıyor. Asıl olan, bu tür facialar yaşanmadan önce tedbir almak. Evet, belki kasis olsaydı, set çekilseydi, kaza olmazdı diyenler var. Ama şunu unutmayalım: Kolluk kuvveti her sokakta, her sürücünün yanında olamaz. Asıl denetim evde başlar. Kurallara uymayı bir alışkanlık, bir saygı meselesi olarak göremediğimiz sürece değişen bir şey olmayacak.
Unutmayalım: Direksiyon sadece arabayı değil, hayatı da yönlendirir.